με συγχωρείς που σου δωσα το κώνειο-Λενα Κατσιμαντου Ιωαννου

κάτι κουβέντες που ποτέ δεν είπαμε κάτι βαθειες μες το στομάχι μαχαιριές τα βυθισμένα τα καράβια που τραβήξαμε σε κάτι ξέρες με αμμουδιές χωματερές πάντα περιφερόμασταν σαν υπεράνω τύποι και σέρναμε βαριές τις αλυσίδες μας που τρίζαν και τις πλασάραμε κλαυσίγελο και χαρμολύπη στους εφιάλτες μας που χρόνια μας τοκίζαν τι να σου πω μια πέτρα η παρουσία σου κι η απουσία σου ένας θάνατος ακόμη προσφέρω σώμα και ψυχή στην εξουσία σου κι η γνώμη σου με βουλιμία τα σκοτώνει πόσο με πίκραινε του κόσμου η σκέψη πάντα λες και γεννήθηκα με πωλητήριο στο μέτωπο κι έναν γιγαντιαιο ιεροτελεστικό ιμάντα ηθικοπλαστικό για χάρη σου και απαραίτητο Με συγχωρείς που σου δωσα το κώνειο... για να τελειώσεις ότι άρχισα... στα ένστικτά σου πίστεψα πως θα κυριαρχήσεις δεν είχα ιδέα πως στα όσα εγώ ζωγράφισα εσύ θα έβρισκες τις αφορμές να ...με κατηγορήσεις.... Λενα Κατσιμαντου Ιωαννου http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=197106